viernes, 14 de agosto de 2009

Quan no teniem hogar



... Mi relación con FANY empezó en el asiento de atrás de mi coche. Me sé de alguno que va a quedar decepcionado. No me refiero a eso.

Fue quizá la época más bonita. A diferencia de ahora, no teníamos casa donde estar. Entonces buscábamos la manera de estar juntos. Íbamos a cualquier bar, cogíamos bocadillos, y buscábamos cualquier carretera. Allí, en cualquier pueblo de los alrededores, o incluso en cualquier playa, parábamos, cenábamos, y allí bajo las estrellas (parece que están de moda últimamente en este blog) pasábamos la noche. Creo que FANY y yo hablamos más en esas noches que en los meses posteriores. Sueños, miedos, pasado, futuro... Nos conocimos así. Luego yo tenía que irme a actuar, pongamos a la cinco, y entonces eran las cuatro y media cuando la dejaba en casa. No importaba el tiempo, ni qué hacer mañana.

Ahora tenemos casa, y sitio donde dormir juntos. Pero nada me quita la sensación de haber vivido con ella la etapa más bonita que nunca me dio una mujer. Quizá sea bueno acordarse de cuando no teníamos nada, pero nos bastaba con nosotros. Ser felices y valorar la suerte que tenemos de conocernos, de querernos. A veces es bueno apostar por lo sencillo. Apostar por nosotros. Te quiero.

2 comentarios:

  1. aix aix... KE TE PICA? ... JI JI JI ... FGGGGGGGGGGGGG!!!!!!!!!!PROU!!! Moltes gràcies amor de la meva vida... t'estic molt agraida... de veritat... viure amb tu tots aquets moments (i els que ens queden...) es meravellos... apostarem pel rock and roll sempre vida meva... T'estimo...



    SUCRE...

    ResponderEliminar
  2. que bonic!! molta sort i que no mori mai l'amor entre vosaltres!

    ResponderEliminar